Τελικά, πού ακριβώς έγκειται η αξία της «Κατάκτησης της Δύσης»; Ποια είναι τα στοιχεία που προκαλούν αυτή τη συναισθηματική σχέση ανάμεσα στην ιστορία και τους αναγνώστες; Σκεφτείτε ότι ολόκληρος Bonelli σε συνέντευξη του, παραδέχεται πως ανάμεσα στις δεκάδες σειρές και ιστορίες που έχει δημοσιεύσει για πάνω από 40 χρόνια ο εκδοτικός του οίκος, η σειρά με την οποία ο ίδιος αισθάνεται περισσότερο δεμένος, η σειρά για την οποία νοιώθει περισσότερο περήφανος, δεν είναι άλλη από την «Κατάκτηση».

Φαίνεται πάντως πως και ο Έλληνας εκδότης είχε αντίληψη της σημασίας και αξίας της σειράς, όπως προκύπτει από τη διαφημιστική καταχώρηση που συναντάμε σε άλλα περιοδικά του ιδίου, με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας της σειράς το 1981. Γράφει συγκεκριμένα (από το περιοδικό "Μαμούθ", τεύχος 6 / Ιούλιος 1981):

Σήμερα με πάνω από 40 έτη να έχουν περάσει από τότε που η σειρά άρχισε να κυκλοφορεί, μπορούμε πια να επανεξετάσουμε τη θέση και τη σημασία της στην εξέλιξη των fumetti αλλά και των ευρωπαϊκών western κόμικς εν γένει. Το βασικό ερώτημα είναι φυσικά, αν η σειρά «διαβάζεται» σήμερα. Δεν ήμουν σίγουρος μέχρι που για τις ανάγκες αυτού του κειμένου την ξαναδιάβασα ολόκληρη. Δεν μπορώ να πω πως όλα τα τεύχη αντέχουν το ίδιο στο χρόνο αλλά σε γενικές γραμμές κανένα τεύχος δε με κούρασε -ενώ είναι τόσα πολλά τα κόμικς γενικά που παρατάω στις πρώτες σελίδες τους. Η μεγάλη δύναμη της σειράς είναι φυσικά το σενάριό της. Όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για μια ωραία ιδέα! Για μια καλή ιστορία! Tο σενάριο κάθε τεύχους είναι εξαντλητικά δουλεμένο και η διαδοχή των καρέ έχει γίνει με την εντέλεια άψογα εκτελεσμένου ρακόρ. Υπάρχει μια αναλογία κειμένων–εικόνας που ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες της πλοκής αλλά σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί πνιγηρές καταστάσεις για κανένα από τα δυο συστατικά των κόμικς. 

Στην πλοκή δεκάδες σκηνές σου φέρνουν ένα περίεργο déjà vu, αφού ουσιαστικά ο D’Antonio έχει ανθολογήσει δεκάδες ταινίες western και έχει εντάξει δημιουργικά σκηνές και μοτίβα τους στην αφήγησή του. Οι ειδικοί φουμετολόγοι στη γείτονα χώρα, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η «Κατάκτηση» ουσιαστικά συνετέλεσε στην ενηλικίωση του genre, είναι το μοντέρνο γούεστερν το οποίο θα αποτελέσει τη μαγιά από την οποία θα προκύψουν τα πιο σύγχρονα "Ken Parker" και "I Protagonisti". Πρέπει, επίσης, να πούμε πως η σειρά στην εποχή της δεν πούλαγε τρελά. Με ξεχνάμε πως τότε η Ιταλία κατανάλωνε πραγματικά δεκάδες εκατομμύρια fumetti κάθε εβδομάδα –μόνο το "Topolino" πούλαγε 1 εκατομμύριο, ενώ 600.000 αντίτυπα «φεύγανε» σε κάθε νέα περιπέτεια του "Tex". Ούτε λόγος φυσικά για τα πολυθεματικά (τύπου "Αγόρι" και "Μπλεκ") περιοδικά σαν τα "Il Monello" και "L’Intreprido"! Αυτά μπορεί να πλησίαζαν και τα δυο εκατομμύρια αντίτυπα! Η «Κατάκτηση» λοιπόν, δεν είχε τόσο πολλούς αναγνώστες, είχε όμως τους πιστότερους ακόλουθους. 

Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα έχει κάνει τουλάχιστον 4 πλήρεις εκδόσεις, χώρια τα τεύχη που έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες...